De laatste weken van het tweede trimester. De weken waar ik me weer goed voelde, meer energie had en ontzettend veel en hele bijzondere shoots heb mogen doen. Zo heb ik heel veel kinderportretten vastgelegd, een brandingshoot, tienershoots en hele bijzondere zwangerschapsshoots.

Als vanzelf ben ik meer en meer in mijn bubbel aan het kruipen. Misschien is dat ook de tijd van het jaar, maar ik vind het heerlijk om lekker thuis te zijn met mijn gezin. Kerstfilms te kijken, warme chocolademelk te drinken, het huis te versieren en fijne wandelingen te maken wanneer het ook maar eventjes droog is buiten.

De zware vermoeidheid is eindelijk een heel stuk minder. Daartegenover staat wel dat het fysiek zwaarder wordt en ik helaas weer last heb van harde buiken als ik te veel gedaan heb op een dag. Inmiddels worden ook de nachten pittiger, ik lig zomaar een paar uur wakker en heb echt onwijs last van een verstopte neus/bloedneuzen ’s nachts. Ben heel benieuwd of iemand dit herkent!

Hoe gaan we het doen met Sammie tijdens de bevalling/kraamperiode. Zal ik voor haar nog wel de moeder kunnen zijn die ik graag wil zijn?

En ook het verlangen naar mijn lichaam weer terugkrijgen wordt sterker. Ik erger me rot aan mijn zwangerschapsbrein en het feit dat ik me vreselijk druk maak over hoe veel ik aan kom en niet kan wachten om weer te sporten!

Trouwens ook aan mensen die het nodig vinden om altijd en elke keer weer ‘iets’ te zeggen over mijn buik… Why?? Waarom vinden mensen het nodig om te zeggen dat ik een flinke toeter krijg? Of te gebaren dat mijn buik zo flink groeit? Dat had ik zelf ook wel gemerkt… Het zou fijner zijn (als je er zo nodig iets over wilt zeggen) dat mensen zouden zeggen ‘knap hè, hoe je lichaam weer een kindje mag dragen’ of gewoon simpelweg ‘hoe voel je je’.

(Hormonen speaking 🤣)

De hormonen doen van alles met me, ik kan lachen en huilen tegelijk om iets wat nergens op slaat (please, zeg dat ik hier niet alleen in ben! 😅) Kortom ik voel me gewoon niet mijzelf … soms voelt het alsof ik stil sta terwijl ik verder wil gaan.

Dat neemt niet weg dat ik niet vreselijk dankbaar ben dat ik opnieuw een kindje mag dragen en er ook veel mooie momenten zijn. Misschien is wel de laatste keer dat ik zwanger mag zijn en probeer ik er ook zoveel van te genieten. Zo voel ik de schopjes steeds duidelijker en ook Rick heeft hem al heel duidelijk gevoelt. Sammie is heeeeel lief voor mijn buik, geeft heel vaak een kusje aan de baby. Dan smelt ik compleet en ben ik zo benieuwd hoe ze samen zullen zijn.

Soms voelt het alsof ik veel klaag en dan denk ik dat is precies wat er nog mist in deze cultuur naar mijn mening…
Er ligt nog zo veel te halen in moeders die meer met elkaar mogen delen en herkenning uit te wisselen. Van moment tot moment voel ik me soms zo een slecht partner en een slechte moeder terwijl ik juist ook heel vaak herkenning terugkrijg van andere moeders. Dit helpt mij echt enorm in het accepteren en loslaten. En ik geloof dat wij moeders dit wel wat meer kunnen gebruiken, toch?