In deze blog deel ik mijn ervaringen tijdens mijn tweede zwangerschap met je in alle eerlijkheid en openheid. Als fotograaf, moeder en vrouw voel ik dat er nog steeds (te) weinig openheid is als het gaat om je kwetsbaar opstellen. In mijn blogs lees je mijn volledige kwetsbaarheid in alle dingen die een zwangerschap prachtig en bijzonder maken, maar ook mijn onzekerheden en struggles.

Yesssss, begin van week 13 en ik voel me beter!! Ik kan weer de dingen doen die ik normaal ook doe en lig niet meer de hele dag op bed. Pfoeehhh, wat is dit fijn en ik voel dat ik weer een beetje lucht krijg. Ik kan weer lachen, gezond eten koken, lekker naar het bos toe en gewoon mijn werk als fotograaf weer lekker doen.

Er zijn mooie dingen gebeurt, we hebben de medische 13 weken echo gehad. Dit was voor mij nieuw, maar hetzelfde als de medische 20 weken echo waar ze gaan kijken of tot nu toe alles zich goed ontwikkelt. En de Nipt uitslag was ook helemaal goed dus dat zijn dingen waar we heel dankbaar voor zijn.

De tijd dat ik me beter voelde was helaas van korte duur 😕… Na een paar dagen merk ik dat ik totaal niet de balans kan vinden tussen normale dingen doen en toch de rust pakken die mijn lichaam nodig heeft. Ik ben veel te blij dat ik weer wat kan doen dat mijn lichaam weer tegen mij zegt: ho even, je bent nog steeds een nieuw leven in je buik aan het creëren. Maar man man, wat vind ik het toch lastig om te luisteren naar mijn lichaam.

En wat voelde dit k*t zeg… Wéér de hele dag in bed liggen, chagrijnig zijn (lees: hormonen all over the place), misselijk, duizelig, Sammie niet kunnen geven wat ze verdient, shoots moeten verzetten en editwerk dat opstapelt. Ik trok me weer volledig terug, want dat is wat ik doe als ik niet lekker in mijn vel zit. Ik wil niemand spreken, met rust gelaten worden en het liefst in een donkere kamer Netflix kijken.

Wat ik nou zo lastig vind is dat niemand dit wil horen. Mensen om je heen vragen direct ‘gaat het al beter?’. En ik vind dat zó frustrerend. Want NEEEE het gaat niet beter! En dat is ook prima! Waarom moeten we altijd zo op ons best zijn? Waarom moet het altijd maar goed gaan? Waarom durven we niet te zeggen ‘nee ik voel me gewoon k*t en dat is helemaal prima. Dat hoort erbij en gaat wel weer over. Daardoor waardeer ik het als het wél goed gaat.’  

“Vulnerability sounds like truth and feels like courage. Truth and courage aren’t always comfortable, but they’re never weakness.”

– Brene Brown

Afgelopen zaterdag had ik een shoot met een zwangere dame die last had van dezelfde klachten als mij en we hadden het over bovenstaande. Niet iedere zwangere vrouw zit op de roze wolk. (Überhaupt niet iedere vrouw, maar dat terzijde). En waarom wordt daar niet over gepraat? Waarom wordt het stilgehouden als je je slecht voelt? Omdat we bang zijn? Ik wel… ik ben bang dat mensen mij ondankbaar vinden. Want het gaat toch goed met je kindje? En ach, dan ga je toch even liggen en dan voel je je weer beter. Maar het is zo veel meer dan dit… Ik zit niet op die roze wolk. Ik vind zwanger zijn zelfs gewoon heel zwaar. There I said it… ik vind het fucking zwaar… Het voelt soms alsof ik mijzelf verlies en stukjes van mijzelf geef aan het kindje in mijn buik

En toch.. wanneer ik het hier met andere zwangere vrouwen of moeders over heb. Herkennen ze bijna allemaal een stukje van wat ik vertel. En dan voelt het zo fijn om die herkenning te hebben, om even schaamteloos te kunnen zeggen dat het op dit moment niet lukt om te genieten van mijn zwangerschap.

Precies dat is de reden dat ik deze blog schrijf. Ik zou het ons vrouwen zo gunnen dat we schaamtelozer kunnen zijn over wat we voelen. Ik denk oprecht dat als we minder oordelen over elkaar en meer luisteren, we zoveel meer herkenning vinden en meer verbinding met andere vrouwen.

En let op: ik zeg bewust ‘op dit moment’. Want er zijn momenten en er gaan nog veel meer momenten komen waarop ik wel geniet of ga genieten. Maar op dit moment zit ik níét op de zwangere roze wolk en weet je, dat is helemaal oké.

Liefs,

Maryse